BEENHAM EN JAZZ (2)

Nou, Rotterdam staat beenhamgesproken op de kaart. Wat een enorm succes was het op North Sea Jazz, dit weekend. Een hoop gezeik vooraf. Allemaal emotionele oude lullen met kunstnijverheidswijven naast zich die een beetje sentimenteel stonden te doen over Den Haag. "Ohhh wat erg, Rotterdam. Nee dan Den Haag! Dat was zo puur, als 5000 zweterige muskusratten in een gangetje wachten op een oude neger die een saxofoon op zijn kin liet balanceren. Dat had je nu niet meer, die typische geur van Jazzliefhebbers." Ja, de neten! Ik wist niet eens dat het de jaren hiervoor in Den Haag was. Dom gelul over Den Haag dit en Den Haag dat. Vraag maar aan Barry Hay hoe fijn hij Den Haag vindt. Die pist op zijn stad sinds hij lekker tegen het Vondelpark aan woont en ik heb zelfs gehoord dat hij ook weer uren op zijn dwarsfluit oefent. Is dat goed nieuws of niet! Barry, die ons bijna was ontvallen na het eten van een verkeerd stukje kip. Typisch Bar. Staat hij met Schiffmacher te lullen op een feestje over tatoeëren onder je voetzolen op Borneo en dan in zijn enthousiasme vijf rauwe sateetjes op vreten. Leer mij Barry kennen…

Maar goed, verandering van stad doet vreten, want godverdomme wat vielen ze aan die jazzliefhebbers, op mijn broodjes Beenham Royale en Croissantje Beenham Totaal. Ik noemde ze alleen anders. Ze laten zich graag belazeren, Jazzliefhebbers. Ik had het luxe broodje speciaal voor dit festival de Sandwich Coltrane Met Jazzuitjes genoemd. Ging er in als een gek. Ook veel bluesbroodjes verkocht. Dat vinden blanke Nederlanders dan te gek, dat ze net als echte negers kippenvleugeltjes met hun tanden aan stukken staan te scheuren, dus ik had de Blind Boy Jefferson Ciabatta in de aanbieding, zeg maar een droog stuk brood en dan moesten ze hun hand ophouden, flikkerde ik er een stuk uitgebakken beenham in en dan moesten ze zelf, net als Blind Boy Jefferson, maar zien of ze het in hun mond kregen.

Maar wat jullie natuurlijk willen weten is of ik nog bekende mensen aan mijn stand heb gehad, artiesten enzo. Nou en of. Ik was vrijdag mijn spullen aan het uitladen, beetje die bakplaten invetten en mijn ham uit de achterbak halen, staat er een gozer met een hoofdtooi steeds heel druk om me heen te bewegen. En maar mompelen. "Bonepigmeat, you've got bonepigmeat mate, can i get some bonepigmeat. " Hypernerveus werd ik van die jongen. Dus ik zeg tegen hem: "zeg Hiawatta, als jij even daar ergens in de hoek van de Ahoy met je pijl en boog op blanken gaat staan schieten zou je me een enorm plezier doen." Hij maar doorlullen. "Bonepigmeat!! Bonepigmeat!!" Ik nog een paar keer geprobeerd hem weg te krijgen. Riep ik: "kijk Klukkluk, daar een buffel, in de kleine zaal! " Trapte hij niet in. Bleek dat dus later Jamiroquai te zijn, die jongen die danst alsof hij met zijn blote voeten op een bakplaat staat. Wist ik helemaal niet.

Even kijken, wie waren er nog meer. Randy Crawford die heeft zes broodjes naar binnen staan te schoffelen vlak voordat ze moest zingen. "One day I'll fly away". Jaja, maar niet met die dikke beenhhamreet. Kolere. Die krijg je met zes straalmotoren aan haar togus nog niet de lucht in.
Even kijken, eh, o ja, die Randy Newman. Stond ook in de rij voor een broodje. Ik nog een geintje maken. Ik zeg, toen hij aan de beurt is: "wat heb jij tegen kleine mensen? Hij kijken enzo weetjewel. Ik zeg: "zijn die minder of zo, kleine mensen? Is dat leuk, liedjes zingen over kleine mensen omdat we zelf zo'n grote jongen zijn."Ging hij zich verontschuldigen, dat hij het zo niet had bedoeld. Enige man. Heb ik hem nog een heel klein broodje gegeven, nou ja, dat is beenhamhumor, daar moet je bij zijn geweest.

Verder alles gewoon zijn gangetje eigenlijk. Het is allemaal helemaal opgegaan. John Scofield heeft gisteren nog de bakplaat schoon staan schrapen met een mes. Die wilde alleen het vet opvreten. Nou ja, een artiest zullen we maar zeggen. Nee, volgend jaar zeker weer, naar North Sea Jazz. Toppie. Tot dan.