Ik heb een tijdje niets geschreven op dit onvolprezen kooklog, maar ik had het gewoon erg druk. Ik heb wekenlange onderhandelingen achter de rug. Een enorm gedoe, verharding van standpunten, kwaad weglopen van tafel, een paar dagen onvindbaar blijven, dan weer vloekend de onderhandelingen openen etc., maar gisteren was er dan de doorbraak; ik ben de officiële beenham leverancier van North Sea Jazz. Van vrijdag tot en met zondag staan er pakweg 20.000 mensen in de rij om bij mij een broodje beenham te eten.
Een maand of vijf geleden werden de eerste contacten gelegd. Waarschijnlijk is de organisatie via Google op deze site terecht gekomen toen ze zochten op het woord "beenhamboertje". Nou ja, beetje heen en weer gemaild en toen was er al wel een soort van wederzijds vertrouwen.Ik wilde wel echt zeker weten dat ze er geen ordinaire toestand van gingen maken, dus dat er geen half ontblote jazzproleten met kluiten mosterd op hun buik mijn beenham naar binnen gingen staan proppen. Beenham eten kan namelijk zoveel méér zijn. Ik heb een jaar of 14 geleden op North Sea Jazz 130 mannen met baarden en zwarte coltruien om een beenhambeunhaas zien staan dringen en toen heb ik gezworen: dat nooit. Maar goed, ze konden mij absoluut een respectvolle beenhamsfeer garanderen. Ik kom dit weekend in een aparte ruimte te staan, de zogenaamde Beenham Suite. Mensen die in korte broek binnen willen komen daar lullen we verder niet eens over. Die gaan maar een broodje gezond kopen.
Ik wil dit weekend vooral de beenhambeleving naar een ander niveau tillen. Veel mensen zien bij beenham toch hele onsmakelijke bakplaten vol dood dier voor zich, sudderend in eigen vet en daar dan subversieve beenhamverkopers bij met hun vingers vol pleisters. Daar walg ik ook van en die mensen doen de beenhambusiness geen goed. Daarom doe ik de verkoop zelf. Ik vind het heel belangrijk dat je de mensen, terwijl ze op hun broodje wachten, een stuk beenhamknowhow aan kunt bieden. Veel mensen reageren daar heel enthousiast op, al die beenhamweetjes. Vaak weten ze bijvoorbeeld helemaal niet dat de beenham uit het Schauerkratzgebied, iets ten Oosten van Daufelberg, dat de boeren daar een rokende stok met ezelpek in de ham duwen als die zijn zesde rijpingsdag ingaat. Ja, je kunt wel gewoon staan gaan vreten, maar ik vind het heel belangrijk dat je de beenham in een historisch perspectief tot je neemt. Ik heb ook speciaal voor deze beenham-event wat jazz gekoppelde beenhamverhalen geresearcht en dan loop je tegen hele verrassende dingen aan, namelijk dat Chet Baker zijn vader vroeger ooit zelf een beenham heeft gerookt en dat Chet toen besloot om saxofoon te gaan spelen wat ook weer niks werd waarna hij toch maar voor de trompet koos en dan heb ik het niet eens over Sonny Rollins die er een heel moeilijk verkrijgbaar conceptalbum aan heeft gewijd, namelijk het op Impulse uitgebrachte Legpigsmoking met daarop het zestien minuten durende nummer Sand Witch Meat Me At The Corner. Nou ja, als ik daar over begin te praten houd ik niet meer op.
Ik moet nu nokken want ik ga zo direct naar mijn vaste beenhamboertje om mijn achterbak vol te gooien met zes op staalwol gerijpte vierdejaarshammen. Vrijdagmiddag, vlak voor het opbouwen praat ik jullie nog even bij en dan natuurlijk maandag een verslag van drie dagen beenham en jazz. Tot dan!
Een maand of vijf geleden werden de eerste contacten gelegd. Waarschijnlijk is de organisatie via Google op deze site terecht gekomen toen ze zochten op het woord "beenhamboertje". Nou ja, beetje heen en weer gemaild en toen was er al wel een soort van wederzijds vertrouwen.Ik wilde wel echt zeker weten dat ze er geen ordinaire toestand van gingen maken, dus dat er geen half ontblote jazzproleten met kluiten mosterd op hun buik mijn beenham naar binnen gingen staan proppen. Beenham eten kan namelijk zoveel méér zijn. Ik heb een jaar of 14 geleden op North Sea Jazz 130 mannen met baarden en zwarte coltruien om een beenhambeunhaas zien staan dringen en toen heb ik gezworen: dat nooit. Maar goed, ze konden mij absoluut een respectvolle beenhamsfeer garanderen. Ik kom dit weekend in een aparte ruimte te staan, de zogenaamde Beenham Suite. Mensen die in korte broek binnen willen komen daar lullen we verder niet eens over. Die gaan maar een broodje gezond kopen.
Ik wil dit weekend vooral de beenhambeleving naar een ander niveau tillen. Veel mensen zien bij beenham toch hele onsmakelijke bakplaten vol dood dier voor zich, sudderend in eigen vet en daar dan subversieve beenhamverkopers bij met hun vingers vol pleisters. Daar walg ik ook van en die mensen doen de beenhambusiness geen goed. Daarom doe ik de verkoop zelf. Ik vind het heel belangrijk dat je de mensen, terwijl ze op hun broodje wachten, een stuk beenhamknowhow aan kunt bieden. Veel mensen reageren daar heel enthousiast op, al die beenhamweetjes. Vaak weten ze bijvoorbeeld helemaal niet dat de beenham uit het Schauerkratzgebied, iets ten Oosten van Daufelberg, dat de boeren daar een rokende stok met ezelpek in de ham duwen als die zijn zesde rijpingsdag ingaat. Ja, je kunt wel gewoon staan gaan vreten, maar ik vind het heel belangrijk dat je de beenham in een historisch perspectief tot je neemt. Ik heb ook speciaal voor deze beenham-event wat jazz gekoppelde beenhamverhalen geresearcht en dan loop je tegen hele verrassende dingen aan, namelijk dat Chet Baker zijn vader vroeger ooit zelf een beenham heeft gerookt en dat Chet toen besloot om saxofoon te gaan spelen wat ook weer niks werd waarna hij toch maar voor de trompet koos en dan heb ik het niet eens over Sonny Rollins die er een heel moeilijk verkrijgbaar conceptalbum aan heeft gewijd, namelijk het op Impulse uitgebrachte Legpigsmoking met daarop het zestien minuten durende nummer Sand Witch Meat Me At The Corner. Nou ja, als ik daar over begin te praten houd ik niet meer op.
Ik moet nu nokken want ik ga zo direct naar mijn vaste beenhamboertje om mijn achterbak vol te gooien met zes op staalwol gerijpte vierdejaarshammen. Vrijdagmiddag, vlak voor het opbouwen praat ik jullie nog even bij en dan natuurlijk maandag een verslag van drie dagen beenham en jazz. Tot dan!