Garnalen zijn lekker, maar wel eng. Je kunt er doorheen kijken, zoals bij sommige bejaarden. Dan zie je, dwars door dat hangende zeildoek van vlees heen, de schemerlamp waar ze al vier weken over zitten te zeiken, dat hij steeds flikkert. Garnalen hebben dat dus ook, geen schemerlamp, maar transparantheid. Je ziet, als je goed kijkt, hun ingewanden. Ik vind dat een vervelende eigenschap van een eetbaar dier. Als je bij een varken die grote braadzak vol met stront in zijn lichaam heen en weer zag wiebelen zou je toch minder enthousiast karbonaden aan staan schroeien. Transparante kip, koe, eend, dat wil je niet. Beetje een uitslovertje dus, de garnaal. Echt zo van, hé mensen kijk eens ik ben een kudtdiertje van niks maar ik heb wel gewoon al mijn organen hoor. Dat offshowen met wat je in je lichaam hebt, zo gemakkelijk vind ik dat.
Tevens is het natuurlijk doodeng. Ik ben het type mens die liever niet weet wat hij eet. Pulk een mossel uit elkaar en je likt nooit meer je vrouw. Of omgekeerd. Maar ik moest me niet zo aanstellen, hoorde ik om me heen. Geen lekkerder gerecht dan gamba's, werd me van alle kanten bezworen. Knoflook er op, in een hete oven, oranje laten worden, eerlijker en lekkerder kon het niet. Ik moest me, net als de deelnemers aan Bobo's in the Bush en Expeditie Robinson, maar eens over die rare angst heen zetten, dat dieren met veel pootjes en een hard schildje niet lekker waren.
Ik naar de markt, voor mijn ultimate challenge. Ik wilde meteen maar de grootste jongens kopen. Hollandse Garnalen daar lachte ik om. Hele kleine onzin naast enorme buitenlandse exemplaren. Ook qua garnaal heeft Nederland een Balkenende uitstraling. Ik vragen, aan de visman. Wat de grootste garnalen waren die hij had. Een indrukwekkend schort had hij aan Arie van Aries Verse Visparadijs Ook Voor Al Uw Groente. Drijfnat was hij, van dode visseningewanden. Ik moest de Black Tigers hebben, vond Arie. Groter kreeg je ze niet. Of hij die had, vroeg ik. Ja, die had hij wel, kijk daar lagen ze. Grote schrik. Garnalen zo groot als mijn onderarm, met oogjes. En transparant. Dit waren meer dieren waar je een kwartiertje lekker mee ging stoeien in een kinderbadje. Drie Black Tigers kwispelden binnen tien minuten een middelgroot zwembad leeg. "Pak er maar een in je handen. Topkwaliteitje."
Fuck, ik moest ze aanraken. Ik pakte er voorzichtig eentje beet. Grijs met zwarte tijgerstrepen. Zijn schild scharnierde als zo'n speelgoed uitschuifzwaardje van vroeger. Schurende keiharde lichaamdelen. Alien 5, the making of. Kijk daar zat zijn darm, zo te zien nog vol met zijn garnalenlievelingseten. Ongelofelijk hoe groot deze beesten waren. Als je hier enthousiast tegen aan zwom met je flippertjes aan, dan had je een probleem. Verplicht een helm op tijdens het zwemmen in Black Tiger leef gebieden. Een tsunami, Black Tiger garnalen lachten er om. Dat was een golfslagbad voor hun.
Ik nam er vier mee, in twee plastic zakken. Ik woonde toch dicht bij de markt. Thuis meteen maar door de zure appel heen bijten. Ik legde ze op mijn aanrecht. Vier grijze monsters. Alsof je je eigen moeder ging bakken, zo voelde het. Iets bakken waar je je hand niet eens omheen kunt doen, het bleef eng. Ze waren ook zo grijs. Ik kende eigenlijk alleen de oranje garnaal, zeg maar de toastgarnaal. Dit was weer iets heel anders. Nog even goed kijken voor ik ze ging bakken. Geinig detail dat ze hun kammetje altijd bij zich hadden boven op hun kop.
.
Hopla, daar gingen ze, op een bakplaat de hete oven in. Kon je honderd keer tijger heten, maar daar lag je, op je rug, met knoflook tussen je poten. Ik drukte mijn hoofd tegen het ovenruitje. Nu durfde ik wel, met glas er tussen. Mooi oranje werden ze. Ik zong het ook even. "Wij houden van Oranje om zijn daden en zijn doen!!"
Open die oven. Eten. Hoe kwam ik godverdomme bij dat vlees? Ik zag het wel zitten. Ik moest ze openbreken, maar hoe. Ik tikte voorzichtig met mijn vork tegen het schildje. Hielp niet veel. Misschien de garnaal laten schrikken? Dat had ik eerder moeten doen. Nu was het te laat. Ik pakte hem bij zijn kop en voelde de oogjes. Instinctief trok ik en onthoofde de garnaal. Zo moest het voelen om een kinderhoofdje per ongeluk van de romp te draaien. "Knap." En daar was het, het vlees. Dik als witte biefstuk. Eerst van de garnaal, nu van mij. Heerlijk.
Serveren samen met een halve os of met een in zijn geheel, kort op de huid gebakken struisvogel.